آریایی ها

آریایی

پراکنش سخنگویان زبان‌های هندواروپایی، مناطق سبز پر رنگ: اکثریت در کشور، مناطق سبز کمرنگ: اقلیت در کشور

مناطق تقریبی سخن گویان شاخه هندواروپایی

آریائیان (در نقشه به صورت منطقهٔ ایرانیان و هندوآریائیان نشان داده شده) در محدودهٔ پراکنش اصلی هندواروپائیان. در این نقشه تمایز زبانی سَتِم (قرمز) و کنتوم (آبی) در میان زبان‌های هندواروپایی نشان داده شده‌است.

نقشهٔ مهاجرت‌های هندواروپائیان در حدود شش تا سه هزار سال پیش از دیدگاه مُدل کورگان (Kurgan)

آریا (سانسکریت: آ-ریا āˊrya، ایرانی باستانی: اَریا arya، پارسی باستانی: اَرییا ariya، اوستایی: اَیرییا airiia)،^[۱] نامی است که به مهاجران هندواروپایی زبان که در طول هزاره دوم پ. م به فلات ایران و شبه قاره هند کوچ کرده‌اند، داده شده است. صورت اضافی جمع این واژه به صورت «آریانام» منشا نام کشور ایران است.^[۲]

در دوره‌های گذشته چنین پنداشته می‌شد که سنسکریت نیای همه زبان‌های هندواروپایی و هندوستان میهن اصلی اقوامی بوده است که به این زبان سخن می گفته‌اند. از این رو، نام آریایی را بر تمام این اقوام اطلاق گردید. بعدها با نادرست دانستن این نظریه، این اصطلاح متروک شد. در سده حاضر با ظهور فاشیسم این اصطلاح در آلمان برای مدتی معمول گردید و با اطلاق آن بر اقوام ژرمنی، به آن رنگ نژادپرستانه زده شد. اکنون اصطلاح آریایی تنها برای اقوام هند و ایرانی که خویشتن را خود به این نام می‌خواندند، به کار می‌رود.^[۳]

در ۱۸۵۸ م آدولف پیکتت مدعی شد که این کلمه با نام سرزمین ایرلند در ارتباط است. او همچنین aire، «آزاده»، خواه از طبقه اشراف و خواه از مردمان عادی و aircach از «طبقه اشراف» و «رهبر» در زبان ایرلندی را با اریه مربوط دانست، اما میان این کلمات و واژه آریایی ارتباطی وجود ندارد.^[۴]

محتویات

• ۱ ریشه‌شناسی
• ۲ اوستا
• ۳ زبان آریایی
• ۴ ایران‌ویج
  • ۴.۱ هفت کشور
• ۵ پیش از مادها
• ۶ جامعه و اقتصاد
• ۷ جهان بینی و دین آریاییهای باستان
• ۸ مادها
• ۹ سکاها
• ۱۰ هخامنشیان
  • ۱۰.۱ گل‌نبشته‌های بابلی
• ۱۱ ساسانیان
• ۱۲ پژوهش‌های باستان شناسی
  • ۱۲.۱ خاستگاه
  • ۱۲.۲ انگیزه‌های مهاجرت
  • ۱۲.۳ سفال خاکستری رنگ
  • ۱۲.۴ سنت خاکسپاری
  • ۱۲.۵ مسیرهای مهاجرت
  • ۱۲.۶ مادها
  • ۱۲.۷ پارس‌ها
• ۱۳ زبانشناسی در مقابل نژادشناسی
• ۱۴ پانویس
• ۱۵ منابع
• ۱۶ پیوند به بیرون 

ورود آریایی ها به فلات ایران

جهت آمدن آریایی ها به فلات ایران دقیقا معلوم نیست. در کتاب اوستا محل اصلی آریایی ها ایران واج بوده به معنی مملکت آریایی ها.دلیل اصلی مهاجرت آریایی ها معلوم نیست اما به نظر میرسد زیاد شدن اعضا,دشوار شدن شرایط آب و هوایی ,کمبود چراگاه ها وخاک حاصلخیز از دلایل باشد.در باب تاریخ زمان آمدن آریایی ها به ایران در حدود دو هزار سال ق.م. بوده.اخیرا این عقیده قوت یافته و اثبات شده که مهاجرت از قرن چهارم تا آخر قرن ششم قبل از میلاد ادامه داشته است.آریایی ها شامل سه گروه ماد,پارس و پارت بودند.مادها در غرب ،  پارس ها در جنوب و پارت ها در شمال شرقی فلات ایران  ساکن شدند.آریایی ها وقتی وارد فلات ایران شدند مردمانی یافتند که در مقایسه با خودشان در سطح خیلی پایینی قرار داشتند.آریایی ها چون می خواستند در ایران ساکن شوند باید ایران را از دست بومی ها می گرفتند و برای این منظور هر جا که میرفتند پس از جنگ قلعه ایی بنا می کردن با بخش های مختلف از جمله بخشی برای حیوانات ,بخشی برای زنگی مردم و…که بعد ها این قلعه ها به شهرها ودهات تبدیل شدند.آریایی ها عموما اقوامی دامپرور بودند و در ابتدای ورود به ایران دائما در حال مهاجرت بودند اما کم کم در کنار دامپروری به کشاورزی نیز روی آوردند و روی آوردن آریایی ها به کشاورزی باعث ساکن شدن آنها و در نتیجه تشکیل ده ها و شهرها شد.

شهر سوخته

شهر سوخته نام بقایای دولت شهری باستانی در ایران است که در ۵۶ کیلومتری زابل و در حاشیه جاده زابل-زاهدان در شرق ایران در استان سیستان و بلوچستان واقع شده‌است. شهر مزبور در روی آبرفت های مصب رودخانه هیرمند به دریاچه هامون و زمانی در ساحل آن رودخانه بنا شده بود. دورهٔ بنای این شهر بزرگ با دوره برنز تمدن جیرفت مقارن است و ایرانیان در حدود ۶۰۰۰ سال پیش در این شهر زندگی می‌کرده‌اند.

گفته می‌شود، شهر سوخته پیشرفته‌ترین شهر جهان قدیم بوده‌است و حتی بسیار پیشرفته‌تر از دولت شهر کرت که سینوهه در کتاب خود از آن یاد کرده‌است. به اعتقاد برخی باستان‌شناسان اگر بخواهیم به معنای کامل و دقیق شهر سوخته توجه کنیم، این شهر را باید یکی از قدیمی‌ترین شهرهای دنیا دانست، یکی دیگر از دلایل این نام (شهر سوخته )این است که به شکل نا مشخصی از بین رفته و خالی از جمعیت شده